czyli rola Ducha św. w ewangelizacji.

Dla tych, którzy wierzą w Jezusa i są gotowi Go naśladować Jezus ma bardzo szczególny dar: swojego Ducha. To Duch Święty daje nam poznać Jezusa w słowie i jako pierwszy Świadek (J15,26) uzdalnia nas do głoszenia prawdy o Zmartwychwstałym. Nie można ewangelizować inaczej, jak tylko w Duchu Świętym.

Zasadniczą i podstawową sprawą przy pełnieniu Wielkiego Nakazu Misyjnego, który zostawił nam Jezus, jest umiejętność NAPEŁNIANIA się Duchem Świętym! To On jest sprawcą nowego życia w nas, to On daje nam poznanie prawdy, aby to życie w ogóle zacząć. Ewangelizacja jest świadczeniem o Miłości w mocy Bożego Ducha, dlatego fundamentalna jest konieczność współdziałania z Duchem Świętym, bo bez Niego nie możemy wyznać, że Jezus jest Panem.

Źródeł i inspiracji w dziele ewangelizacji najlepiej szuka się na modlitwie, w Biblii, … – czyli przez współdziałanie z Duchem Świętym. Dlatego ks. Blachnicki przestrzega: „skuteczność wszelkiej ewangelizacji zależy od modlitwy, która ja przygotowuje i która jej towarzyszy”. Pisze również: „Owoce ewangelizacji zależą na pewno przede wszystkim od Ducha Świętego. Zaufanie Duchowi Świętemu i Jego mocy nie zwalnia nas jednak od wysiłku zrobienia wszystkiego, co dyktuje nam rozum, doświadczenie i nauka w zakresie dobrej organizacji”.

Duch Święty obdarza ludzi różnymi charyzmatami. Duch Święty, który jest z nami: podsuwa słowa, które tylko On może poddać (Duch Święty nauczy was w tej właśnie godzinie, co należy powiedzieć); usposabia serca słuchaczy (techniczne środki ewangelizacji są dobre, ale choćby były absolutnie doskonałe nie zastąpią cichego tchnienia Ducha – również najlepsze przygotowanie głosiciela, nie da wyniku bez Niego); działa w każdym głosicielu, który poddaje się Jego kierownictwu; uzdalnia nas do rozumienia nauki Jezusa i Jego tajemnicy. Opierając się na mocy Bożej nie głosimy samych siebie, lecz Jezusa Ukrzyżowanego (1Kor 2,1n).

Duch Święty jest Jedynym, który może nas uzdolnić do głoszenia z mocą! To Jego możemy błagać, żeby pozwolił nam prorokować, żeby pokazał nam coś o sobie, którą ewangelizujemy tak, aby objawiła się MOC JEZUSA, a nie nasze wielomówstwo i wymowność! Serce otwarte na Ducha, słuchające pragnień to cały klucz do dobrej współpracy z Duchem Świętym!

Warto w tym miejscu przytoczyć zasady życia w Duchu Świętym:
wyznawanie grzechów, – czyli oczywiście dla nas katolików oznacza to korzystanie z sakramentu pokuty i pojednania przeplatanego duchowym oddychaniem.
stawianie Chrystusa w centrum swojego życia – stopniowe oddawanie pod panowanie Jezusa wszystkich sfer naszego życia
prowadzenie walki duchowej – zderzenie ze światem, ciałem i mocami złego! Warto o tym pamiętać w Ewangelizacji, że nie chodzi o sprzeczkę z człowiekiem ewangelizowanym, ale o wyrwanie brata spod panowania zła! Tylu ludzi umiera na naszych oczach, czas wziąć się do roboty!
poleganie na wierze, czyli odwrotność polegania na emocjach i uczuciach. Wiara musi być oparta na Słowie Bożym!
Trwanie w dziękczynieniu – „W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was.” (1 Tes 5, 18)

Dziękczynienie i uwielbienie są ukochaną przez Ducha atmosferą! Jeśli zatruwamy swoje życie i umysł czarnowidztwem, nie bądźmy zdziwieni, że nie doświadczamy mocy Ducha! Nic tak wiary nie umacnia, jak trwanie w dziękczynieniu! Wtedy zaczynamy myśleć po Bożemu – a myśli Jego nie są myślami naszymi! Wreszcie Duch Święty buduje i jednoczy Kościół. Stąd wspólnota dla osoby która osobiście spotkała Chrystusa nie jest alternatywą, ale koniecznością, by móc wzrastać i służyć. Wynika to z doświadczenia życia wiary. Jeśli ktoś kiedyś spotkał Jezusa i zmieniło się jego życie nie powinien iść przez życie bez wspólnoty, ponieważ taka sytuacja prowadzi nieuchronnie do utraty wielu darów. Podobnie ma się kwestia ewangelizacji – owocniejsza (i biblijna zarazem) jest ewangelizacja podejmowane przez wspólnotę i osoby zakorzenione we wspólnocie i mające oparcie w jej modlitwy. Dlaczego nie jesteśmy napełnieni Duchem Świętym? Przeszkodą jest też oczywiście grzech, który owocuje lękiem i smutkiem. Stąd życie w łasce jest niepodważalnym fundamentem radosnej ewangelizacji.

Poza tym możliwości są jeszcze dwie – albo brakuje nam wiary, albo wiedzy. Dlatego wołanie „Niech zstąpi Duch Twój i odnowi oblicze ziemi” wsparte pokornym „Przybądź Duchu Święty” jest wielką szkołą ewangelizacji z mocą. Uwielbiając Boga, wzywając Jego królowania – ewangelizujemy. Zatem zanim wyjedziesz na rekolekcje, zanim podejdziesz do kogoś, powiedz: Niech Jezus będzie uwielbiony! Duchu Święty prowadź! Trzeba odnowić w sobie DUCHA DZIĘKCZYNIENIA, by zobaczyć, że Pan działa, że Pan tyle już zrobił i tyle nadal robi!!!

JAKIE FORMY MOGĄ BYĆ WYKORZYSTYWANE W EWANGELIZACJI?

Ewangelizację należy dostosować do czasu, miejsca, okoliczności, kultury i wieku ludzi. Trafiamy do ludzi przez słowo, obraz, doświadczenie:

PANTOMIMA (rodzaj przedstawienia, w którym aktor nie używa głosu) ważna wyrazistość gestów, mimiki, precyzja ruchów; ważna odpowiednia muzyka;

TEATR przedstawienie dynamiczne z elementami przeżyciowymi; utożsamienie widza z bohaterem; ważny strój, rekwizyty, także muzyka;

HAPPENING (połączenie kilku technik)

TANIEC utwór niekoniecznie religijny; układ choreograficzny; charakterystyczny (i godny) strój; warto odchodzić od ogólnie przyjętych skojarzeń (np. grzech – zamiast kolorem czarnym – wyrazić przez połyskujący flakon perfum);

SZTUKA PLASTYCZNA „żywy” pomnik – z ludzi i rekwizytów; w widocznym miejscu (np. na chodniku, przed kościołem); blisko ludzi, ale tak aby nie przeszkadzać (np. nie torować wejścia do kościoła);

KONCERT EWANGELIZACYJNY1Inspiracje do pantomim (filmiki z youtube) znajdują się w e-teczce przy lekturze.

PLAKAT (zachęcający do udziału w wydarzeniu),

ULOTKA ważny format (jeśli plakat – duży); ważna wielkość czcionki, nie za dużo tekstu; zrozumiały tekst; symbole ogólnie rozpoznawalne i rozumiane;

KOMENTARZ KAPŁANA – to, co robimy, może być wprowadzeniem, podsumowaniem albo wzmocnieniem głoszonej ewangelizacji.

W FORMIE BARDZO WAŻNA JEST TREŚĆ! (np. prawa życia duchowego, kerygmat)

KREATYWNYM JEST KAŻDY Z NAS! Ewangelizacja nie znosi kiczu – zadbajmy o profesjonalizm!

Opublikowany powyżej tekst pochodzi z dokumentu: „Wnioski końcowe III Krajowej Kongregacji Odpowiedzialnych Ruchu w Niepokalanowie w dniu od 3 do 5 III 1978 roku”.